Oskar. Kot, który przeczuwa śmierć

Oskar. Kot, który przeczuwa śmierć

Mówi się, że koty zmieniają cztery ściany w dom. Pewien kot potrafił zamienić w dom miejsce, kojarzone wyłącznie z cierpieniem i śmiercią.

Do lekarza Ośrodka Pielęgnacyjno-Opiekuńczego dochodzą pogłoski o obecności na jego oddziale osobnika, który potrafi przeczuwać śmierć pacjentów i to bezbłędnie. Nieomylnym prorokiem okazuje się Oskar, kot mieszkający na piętrze przeznaczonym dla osób z demencją. Początkowo Dawid Dosa, wspomniany lekarz lekceważąco podchodzi do sprawy. Bo niby jakim cudem jakiś sierściuch może być mądrzejszy od absolwenta medycyny, doktora z wieloletnim stażem! Naśmiewając się z pacjentów i członków personelu wierzących w „medyczne” zdolności kota walczy o ważną nagrodę za nadzwyczajne zasługi w dziedzinie medycyny. Nawet nie przyszło mu do głowy, że mógłby przegrać. A jednak! Użalając się nad sobą po porażce zaczyna obserwować kota. Początkowo sceptycznie i z przymrużeniem oka odbiera sygnały potwierdzające koci szósty zmysł. Z czasem, nawet nie wiedząc kiedy, sam zaczyna ufać wyrokom wydanym przez Oskara. Swoje spostrzeżenia postanawia opisać w książce Oskar. Kot, który przeczuwa śmierć. Jest to opowieść nie tylko o kocie z nadzwyczajnymi zdolnościami, o pacjentach, ich rodzinach i problemach związanych z przerażającym przebiegiem demencji, ale także o lekarzu, który nauczył się uważnie słuchać, tego, co niesłyszalne.

Na kartach powieści poznajemy kilka rodzin zmagających się z nieuchronną śmiercią bliskiej osoby. Jest para staruszków, która poznała się w obozie koncentracyjnym. Przetrwali najgorszy okres w dziejach historii, ale największym wyzwaniem okazał się Alzheimer kobiety. Widzimy bogatą i wykształconą wykładowczynię, która z czasem zapomina kim jest i nie poznaje swoich bliskich. Poznajemy losy światowej sławy informatyka, który nie potrafi uruchomić komputera. A przede wszystkim razem z ich rodzinami przechodzimy przez objawy postępującej choroby. Zmagamy się z cierpieniem i bólem bliskich, którzy widzą w chorych obce, zagubione i bezbronne osoby. Jak przetrwać coś takiego? Jak uświadomić sobie, że śmierć jest bliska i nieuchronna? Czy można się z tym pogodzić? Podobno tak, zwłaszcza jeśli jest obok nas ktoś, kto to wszystko rozumie. Każda z rodzin jako swojego pocieszyciela wymienia Oskara. Kot przez cały okres choroby, wizyt w ośrodku był przy nich. Siedział na łóżku chorego, który całkowicie stracił kontakt z rzeczywistością. Ale przede wszystkim dawał znak, gdy nadchodził koniec. Wbiegał wówczas do pokoju umierającego i czuwał do przyjazdu rodziny. Dzięki niemu, nikt nie odchodził w samotności. Pojawienie się kota w pobliżu pacjenta było znakiem dla personelu, że czas zawiadomić rodzinę. Oskar nigdy się nie pomylił. Pacjenci nie traktowali go jak symboliczną kostuchę. Przeciwnie. Byli mu wdzięczni za obecność. Mówili o nim jako o strażniku, pełniącym wartę w ostatnich dniach życia. O pomoście między dwoma światami.

Zdolności kota, to nie tylko wymysły ludzi obdarzonych wybujałą wyobraźnią, zostały potwierdzone naukowo. Gdy człowiek odchodzi obumierające komórki wydzielają specyficzną woń, którą Oskar wyczuwał. Dr Dosa jednak stwierdza, że lubi myśleć o Oskarze „jako o czymś więcej niż o systemie wczesnego ostrzegania przed ketonami”. Jego praca polega na diagnozie, hospitalizacji, badaniach. Praca Oskara to towarzyszenie pacjentom i ich rodzinom w najtrudniejszej dla nich chwili, w momencie śmierci.