Mało tego, że aż dwa, to jeszcze skrajnie odmienne! W jednym przyznaje się do wielu oszustw, przekrętów, malwersacji... A w drugim? Postanawia pokornie zejść z drogi do szczęścia dwojgu ważnym dla niego ludziom. Czyżby jego młodsza o 30 lat żona miała romans? W trakcie dochodzenia wychodzą na jaw wszystkie rodzinne brudy. A co najgorsze, każdy z domowników miał powód, aby zabić. Tylko dlaczego nigdzie nie ma żadnych odcisków palców? Morderca okazuje się sprytniejszy, niż się wszystkim wydaje. I jako jedyny ma twarde alibi.
Czy możliwe, żeby wielki naukowiec na parę godzin przed najważniejszym w życiu wystąpieniem popełnił samobójstwo? Czy te listy należą do niego czy podrzucił mu je zabójca? Jeśli tak, to który list jest prawdziwy? A może tak naprawdę odwróciły się losy i to ofiara stała się mordercą? Jaki związek z tym wszystkim ma ćma znajdująca się na zasłonie? W końcu to dzięki niej Joe Alex poznaje prawdę!
Trudna, nawet nieco pogmatwana zagadka. Czytelnik musi uważnie śledzić wszystkie hipotezy, dowody, żeby nie zginąć w toku rozumowania Alexa. A zakończenie? O dziwo, wydaje się takie oczywiste.
Zobacz także:
Śmierć mówi w moim imieniu
Jesteś tylko diabłem
Ja czytam Joe Alexa z rozczuleniem. Jest jednak taki staroświecki, prawie doskonały ale ma wiele słabości. Jest taki w sobie zakochany, jego bohater też, bo to przecież alter ego. Taki wiejski momentami, choć przebywa niemal wyłącznie w tzw wielkim świecie. Daleko mu do najlepszych w tej dziedzinie. Dziś powieść kryminalna jest już bardzo wypracowana, pisana przez dobrze przygotowanych profesjonalistów. Bez słabych momentów, bez różnych jumping to conclusions etc.Ja go czytam z rozczuleniem, niemal jak Nienackiego.
OdpowiedzUsuń